ജനിക്കുമ്പോള്‍ നല്ല തന്തക്ക് ജനിക്കണമെന്നാണ് നാട്ടുമൊഴി. തന്ത ആരെന്നറിയില്ലെങ്കിലും കൊച്ചിന്റെ പ്രവൃത്തിയിലും ജീവിതശൈലിയിലും ആ തന്തയുടെ ഗുണ വിശേഷങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവുമായിരിക്കും അതുകൊണ്ടാവും അങ്ങിനൊരു നാട്ടു മൊഴി ഉണ്ടാവാന്‍ കാരണം.
പക്ഷെ എന്തുചെയ്യാം ആധുനിക കാലത്തെ മികച്ച മാധ്യമമായ ബ്ലോഗിലും ഇതുപോലുള്ള ജന്മങ്ങള്‍ ഉണ്ടല്ലോ എന്നു തിരിച്ചറീയുമ്പോഴാണ് നമ്മള്‍ മൂക്കത്ത് വിരല്‍ വെച്ചു പോകുക. അങ്ങിനെയൊരു ജന്മത്തെ ഇന്ന് കാലത്തു തന്നെ കാണാനിടയായി നമ്മുടെ ബ്ലോഗുലകത്തില്‍. അന്യന്‍ താന്താങ്ങളുടെ ബ്ലോഗില്‍ ഉണ്ടാക്കിവെച്ചതൊക്കെയും ഒരുളുപ്പും കൂടാതെ കട്ടെടുത്ത് തന്റെ പുതുബ്ലോഗില്‍ പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കുന്ന നാട്ടുഭാഷയില്പോലും ഒരിക്കലും കണ്ടെടുക്കാനാവാത്ത വാക്കാല്‍ വിളിക്കാവുന്ന .........ത്തരം.
ബ്ലോഗ് തുടങ്ങിയ കാലം മുതല്‍ക്കേ ഈ പ്രവണത ഉണ്ടായിരുന്നോ എന്നറിയില്ല പക്ഷെ എന്റെ അറിവില്‍ ആദ്യം കേട്ട കോപ്പിയടി യാഹൂ മലയാളം പോര്‍ട്ടലിന്റേതായിരുന്നു. അതിനെതിരെയുള്ള പ്രക്ഷോഭവും മറ്റും ചരിത്രമാണ്. പിന്നീട് കേരള്‍സ് ഡോട്ട് കോമും ഈ തറവേല കാണിച്ചു. ഇതൊക്കെ നാഷണല്‍ ഇന്റര്‍നാഷണല്‍ കോപ്പിയടികള്‍. പക്ഷെ അതോടൊപ്പമോ അതിനുശേഷമോ ബ്ലോഗുകളില്‍ തന്നെ നല്ല കോപ്പിയടികള്‍ നടന്നു, ഇപ്പോഴും നടക്കുന്നു. സത്യത്തില്‍ ബ്ലോഗ് എന്ന മാധ്യമത്തെ കണ്ട് ബ്ലോഗിങ്ങ് എങ്ങിനെ ചെയ്യാം എന്ന് തിരിച്ചറിയാത്ത നിരക്ഷരകുക്ഷികള്‍ മുതല്‍ നല്ല മുറ്റ് കള്ളന്മാര്‍ വരെ ഈ ബ്ലോഗുലകത്തിലുണ്ട്. ഇതില്‍ രണ്ടാമതു പറഞ്ഞ വിഭാഗത്തെ സൂക്ഷിക്കണം കാരണം അവന്‍/അവള്‍ മോഷ്ടിക്കാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം ബ്ലോഗില്‍ വന്നവരാണ്. മറ്റു ബ്ലോഗ് പോസ്റ്റുകള്‍ സസൂഷ്മം വായിച്ച് തന്റെ പുതു ബ്ലോഗിലേക്ക് കോപ്പി + പേസ്റ്റ് ചെയ്യുന്ന ഈ വര്‍ഗ്ഗം ബ്ലോഗ് പോസ്റ്റിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥ ഉടമ വന്ന് തെളിവ് നിരത്തി പറഞ്ഞാലോ മറ്റു വായനക്കാര്‍ പറഞ്ഞാലോ ഈ കോപ്പീ പേസ്റ്റുകള്‍ (കോപ്പിലെ പോസ്റ്റുകള്‍) മാറ്റാന്‍ തയ്യാറല്ല. മാത്രമല്ല അതിനു വേണ്ടി നല്ല മുടന്തന്‍ ന്യായങ്ങള്‍ വരെ പറഞ്ഞു കളയും. നമ്മുടെ ബൂലോകത്തില്‍ നിരക്ഷരന്റെ ബ്ലോഗ് പോസ്റ്റ് കോപ്പിയടിയെപ്പറ്റി വിവാദം വന്നപ്പോള്‍ കോപ്പിയടി വിദഗ്ദന്‍ പറഞ്ഞ ‘ന്യായങ്ങള്‍’ എല്ലാവരും വായിച്ചിരിക്കുമല്ലോ.
ഇവിടേയും ഈ വിദ്വാന്‍ ഇതുതന്നെ ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ആദ്യ പോസ്റ്റുകല്‍ മുതല്‍ അവസാന പോസ്റ്റ് വരെ മുഴുവന്‍ മറ്റു ബ്ലോഗുകളിലെ പോസ്റ്റുകളാണ്. ആദ്യ പോസ്റ്റ് മുതല്‍ ബ്ലോഗര്‍മാരായ ശ്രീ, മുള്ളൂക്കാരന്‍, നിരക്ഷരന്‍ അങ്ങിനെ പല ബ്ലോഗര്‍മാരു (കമന്റിട്ട്) പറഞ്ഞിട്ടും ആ പോസ്റ്റുകള്‍ നീക്കാനോ അതിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥ ഉടമയുടെ പേര്‍ വെക്കാനോ ലിങ്ക് കൊടുക്കാനോ ഉള്ള അന്തസ്സ് ഈ ബ്ലോഗ്ഗര്‍ കാണിച്ചിട്ടില്ല. വിവരമില്ലാത്തത് കൊണ്ടാണ് ഈ മറ്റേ പരിപാടി ഇദ്ദേഹം കാണിച്ചത് എന്നാണ് ഞാനാദ്യം കരുതിയത്, പക്ഷെ, സൈബര്‍ ജാലകത്തില്‍ തന്റെ ബ്ലോഗ് രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്യാനും സൈബര്‍ ജാലകത്തിന്റെ വിഡ്ജറ്റ് തന്റെ ബ്ലോഗില്‍ വെക്കാനും അഗ്രിഗേറ്ററില്‍ വരുത്താനുമുള്ള ബ്ലോഗ് സാക്ഷരതയൊക്കെ ഈ വിദ്വാനുണ്ട്. അപ്പോ മോഷണം തന്നെ ലക്ഷ്യം, മോഷണം തന്നെ മാര്‍ഗ്ഗം, മോഷണം തന്നെ മുക്തി.
മോഷ്ടാവ് ദാ ഇവിടെ ഒളിച്ചിരുപ്പുണ്ട്. കണ്ടു പിടിച്ചോളു.
Wednesday, December 16, 2009
Wednesday, December 2, 2009
പോങ്ങുമ്മൂടനും ബ്ലോഗനയും പിന്നെ അനോനിയും
മലയാളം ബ്ലോഗിങ്ങ് തുടങ്ങിയ കാലം മുതല്‍ ഉള്ളതാണ് ബ്ലോഗ് മീഡിയയും പ്രിന്റ് മീഡിയയും തമ്മിലുള്ള കുശുകുശുപ്പുകള്‍. ബ്ലോഗിങ്ങിനെ ബ്ലോഗ് സാഹിത്യമെന്നും പ്രിന്റ് മീഡിയയെ പ്രിന്റ് സാഹിത്യമെന്നും വിളിച്ചു തുടങ്ങിയത് ആദ്യ കാല മലയാളം ബ്ലോഗര്‍മാരാണ്. ഇപ്പോളും പലരും അത് പിന്താങ്ങുന്നുണ്ട്. ബ്ലോഗ് മീഡിയ അതിരുകള്‍ ഇല്ലാത്തതാണ് എന്ന കാര്യത്തില്‍ തര്‍ക്കമില്ല. മാത്രമല്ല പ്രിന്റ് മീഡിയക്ക് ചെയ്യാവുന്നതിലപ്പുറം പലതും പലപ്പോഴും ബ്ലോഗിനു കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് എന്നതില്‍ യാതൊരു സംശയവുമില്ല. എങ്കിലും പല ബ്ലോഗേഴ്സും പ്രിന്റ് മീഡിയയോട് ഒരു അകല്‍ച്ച കാണിക്കുകയോ വാക്കാല്‍ മറ്റു മാദ്ധ്യമങ്ങളെ പരിഹസിക്കാനോ ശ്രമിക്കാറുണ്ടെന്നതാണ് ഒരു സത്യം. അത് പലരുടേയും കമന്റുകളിലൂടെയും പോസ്റ്റുകളിലൂടെയും നമുക്ക് വായിച്ചെടുക്കാനും പറ്റുന്നുണ്ട്.
എങ്കിലും പ്രിന്റ് മീഡിയയില്‍ തന്റെ കൃതി ( അത് ബ്ലോഗില്‍ പബ്ലിഷ് ചെയ്തതാവട്ടെ അല്ലാത്തതാവട്ടെ) അച്ചടിച്ചു വരുന്നതില്‍ എല്ലാവരും തല്‍പ്പരരാണ്. അതിലൊരു തെറ്റില്ലതാനും. കാരണം രണ്ടിന്റേയും ധര്‍മ്മം ഒന്നാണെങ്കിലും നിര്‍വ്വഹിക്കുന്ന ധര്‍മ്മം രണ്ടു വഴിക്കാണെങ്കിലും രണ്ടിനും അതിന്റേതായ വഴികളും രീതികളും ഉണ്ടെന്നാണ് പര്‍മാര്‍ത്ഥം. പ്രിന്റ്മീഡിയയില്‍ എഡിറ്റര്‍ എന്നുള്ള കാര്യം മുതല്‍ പണം (പേയ്മെന്റ്) വരെ വിഷയമായി വരുന്നുണ്ടെങ്കിലും ബ്ലോഗില്‍ ഉള്ളത് തികച്ചും വ്യക്തിപരമായ സന്തോഷവും, സാമൂഹ്യവുമായ ഉത്തരവാദിത്വവുമാണ്.
ജീവിതത്തില്‍ എന്തെങ്കിലും എഴുതണമെന്നും എഴുത്തുകാരനാവണമെന്നും കരുതിയവര്‍ക്ക് നല്ലൊരു മാര്‍ഗ്ഗമായിരുന്നു ബ്ലോഗ്. അതിലൂടെ പലര്‍ക്കും സൃഷ്ടികര്‍മ്മം നടത്താനും കുറച്ചുപേരോട് സംവദിക്കാനും സാധിച്ചു. പലരുടേയും എഴുത്തിന്റെ നിലവാരം മെച്ചപ്പെട്ടു. വിമര്‍ശനങ്ങളോട് സഹിഷ്ണുതയോടെ ഇടപെട്ട് എഴുത്തിന്റെ മികച്ച മേഖലകളിലേക്ക് കടക്കാന്‍ സാധിച്ചു. അവന്റെ/അവളുടെ കൃതികള്‍ പതിയെ പ്രിന്റ് മീഡിയകളില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടു. അഥവാ ബ്ലോഗെഴുത്ത് നല്‍കിയ ധൈര്യം പ്രിന്റ് മീഡിയയെ സമീപിക്കാനോ സമകാലീന എഴുത്തുകാരോടൊപ്പം നില്‍ക്കാനൊ അവനു/അവള്‍ക്കു സാധിച്ചു.
ഇത്രയൊക്കെ പറഞ്ഞു വന്നത്, മാതൃഭൂമി ‘ബ്ലോഗന’ എന്ന പേരില്‍ കുറച്ചു വര്‍ഷങ്ങളായി പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന കോളത്തില്‍ മലയാളം ബ്ലോഗിലെ ചില ബ്ലോഗ് പോസ്റ്റുകള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ തയ്യാറായി എന്നുള്ളതാണ്. ബ്ലോഗില്‍ നിന്ന് അവര്‍ (മാതൃഭൂമി) വായിച്ച് തെരെഞ്ഞെടൂക്കുന്ന കൃതി ബ്ലോഗറുടെ അനുവാദത്തൊടെ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നു. (അതിലെ മാതൃഭൂമിയുടെ താല്‍പ്പര്യങ്ങളോ-അങ്ങിനെ ഒന്നുണ്ടെങ്കില്‍- ഒന്നുമല്ല ഇവിടെ പ്രതിപാ‍ദിക്കുന്നത്) തീര്‍ച്ചയായും ഇത് ഒരു മലയാളം ബ്ലോഗറെ സംബന്ധിച്ച് തികച്ചും മാനസിക ആഹ്ലാദമുണ്ടാക്കുന്ന ഒരു കാര്യമാണ്. കാരണം ഇന്റര്‍നെറ്റ് ഉപഭോക്താക്കള്‍മാത്രം വായിക്കുന്ന (അതില്‍ തന്നെ കുറച്ചു പേര്‍) തന്റെ സൃഷ്ടി മലയാളത്തില്‍ പ്രചാരത്തിലുള്ള ഒരു ആഴ്ചപ്പതിപ്പില്‍ വരുന്നത് ബ്ലോഗറെ സംബന്ധിച്ച് ആഹ്ലാദകരവും ബ്ലോഗിന് മറ്റിടങ്ങളില്‍ പ്രചാരവും ആഴ്ചപ്പതിപ്പ് വായനക്കാര്‍ക്ക് ബ്ലോഗിനെ പരിചയപ്പെടലും കൂടിയാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ തന്റെ ഏതെങ്കിലും ഒരു പോസ്റ്റ് മാതൃഭൂമി ബ്ലോഗനയില്‍ വന്നാല്‍ അത് തന്റെ ബ്ലോഗ് പോസ്റ്റില്‍ പബ്ലിഷ് ചെയ്ത് ബ്ലോഗ് സുഹൃത്തുക്കളെ അറിയിക്കുന്നത് ഒരു സൌഹൃദനടപടിയായി ബ്ലോഗറും കരുതുന്നു.
അവിടെയാണ് വിഷയം. അതൊരു പൊങ്ങച്ചമാകുമെന്ന് പലര്‍ക്കും തോന്നാം. പക്ഷെ, സത്യമെന്താണ്? തന്റെ ആത്മസംതൃപ്തിക്കുവേണ്ടി തന്റെ സമയവും ഊര്‍ജ്ജവും ചിലവിട്ട് ഗൂഗിള്‍ തരുന്ന ഇ-പേജില്‍ തന്റെ മാനസികവ്യാപാരങ്ങള്‍ കുറിക്കുന്നത് തികച്ചും തന്റേതുകൂടിയായ സംതൃപ്തിക്കും തന്റെ എഴുത്തുനോടുള്ള താല്‍പ്പര്യവും കൊണ്ടുമാണ്. അതിനു മറ്റുള്ളവര്‍ (വായനക്കാര്‍) നല്‍കുന്ന പ്രോത്സാഹനമാണ് അതിലെ കമന്റുകള്‍. അതില്‍ അഭിനന്ദനവും വിമര്‍ശനവുമുണ്ടാകാം. ബ്ലോഗില്‍ പതിയെ രൂപമെടുക്കുന്ന സൌഹൃദബന്ധങ്ങള്‍ ഒരു കുടുംബമെന്നപോലെ ബ്ലോഗറെയും വായനക്കാരനേയും മാനസികമായി അടുപ്പിക്കുന്നു. ആ ഒരു മാനസിക ബന്ധത്തില്‍ നിന്നാണ് , ആ സൌഹൃദത്തില്‍ നിന്നാണ് ബ്ലോഗര്‍ തന്റെ സന്തോഷ വര്‍ത്തമാനങ്ങള്‍ വായനക്കാരെ അറിയിക്കുന്നത്. അത് വിവാഹമോ മരണമോ കുഞ്ഞിന്റെ ജനനമോ അവാര്‍ഡോ എന്തുമാകാം, എത്രപ്രാവശ്യം വേണമെങ്കിലുമാകാം. തീര്‍ച്ചയായും അത് വായനക്കാരനും ബ്ലോഗറും തമ്മിലുള്ള സൌഹൃദത്തിന്റെ പേരിലാണ് അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു മാനസികമായ അടുപ്പത്തിന്റെ പേരിലാണ്. അതില്‍ താല്‍പ്പര്യമില്ലാത്തവര്‍ക്ക് അത് കണ്ടില്ല എന്നു വെക്കാം. ബ്ലോഗ് ആവശ്യം പോലെ ക്ലോസ് ചെയ്യാനും തുറക്കാനും വേണ്ടിയാണല്ലോ അതില്‍ ഓപ്ഷനുകള്‍ വെച്ചിരിക്കുന്നത്. പക്ഷെ ഇതൊരു പൊങ്ങച്ചമാണെന്ന മട്ടില്‍ അതിനെ ആക്ഷേപിക്കുന്നത് എന്തിനാണ് ? അതും തലയില്‍ മുണ്ടിട്ട് വന്നിട്ട്? അതിന്റെ മനശാസ്ത്രം മനസ്സിലാവുന്നില്ല
കഴിഞ്ഞ ദിവസം നാലാമതും മാതൃഭൂമി ബ്ലോഗനയില്‍ തന്റെ പോസ്റ്റ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച സന്തോഷത്തിനു പോങ്ങുമ്മൂടന്‍ പബ്ലിഷ് ചെയ്ത പുതിയ പോസ്റ്റില്‍ തലയില്‍ മുണ്ടിട്ട് അനോനിയായി വന്ന് ബ്ലോഗറായ പോങ്ങുമ്മൂടനെ പരിഹസിക്കുകയും കളിയാക്കുകയും ചെയ്തു. മറ്റു ബ്ലോഗ് സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്ക് പോങ്ങുമ്മൂടന്റെ പ്രവൃത്തിയില്‍ ബോറഡിക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ ആ ബ്ലോഗ് ഓപ്പന്‍ ചെയ്യാതിരുന്നാല്‍ പോരെ? അധിക്ഷേപിക്കുന്നതെന്തിന്? ബ്ലോഗില്‍ നടക്കുന്ന തെറിവിളികളും, ഗ്രൂപ്പ് യോഗങ്ങളും മറ്റു മലീന പ്രവൃത്തികളും കാണാതെ , അതിലൊന്നും പരിഹാരങ്ങള്‍ നിര്‍ദ്ദേശിക്കാതെ , സാമൂഹ്യ-രാഷ്ട്രീയ പ്രശ്നങ്ങളിലൊന്നും ഇടപെടാതെ; ഒരു ബ്ലോഗറുടെ മാനസിക സന്തോഷം പങ്കുവെക്കുന്ന സൌഹൃദപരമായ കുറിപ്പില്‍ വന്ന് ‘ഉറപൊട്ടിച്ചാടിയവന്റെ’ സംസ്ക്കാരം കാണിക്കുന്നതെന്തിന്?
മലയാളം ബ്ലോഗുകളില്‍ മാത്രമാണ് ഈ രോഗം കാണുന്നതെന്നാണ് ഏറെ രസകരം. ശരീരത്തിനും മനസ്സിനും മാറാരോഗം ബാധിച്ച ചിലരുടെ പ്രകടനങ്ങള്‍ക്ക് , വിപ്ലവകരമായ ഭാവി മാദ്ധ്യമം എന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ബ്ലോഗ് വേദിയാകുമ്പോള്‍ വേദനിക്കുന്നുവെന്ന് പറയാതെ വയ്യ.
എങ്കിലും പ്രിന്റ് മീഡിയയില്‍ തന്റെ കൃതി ( അത് ബ്ലോഗില്‍ പബ്ലിഷ് ചെയ്തതാവട്ടെ അല്ലാത്തതാവട്ടെ) അച്ചടിച്ചു വരുന്നതില്‍ എല്ലാവരും തല്‍പ്പരരാണ്. അതിലൊരു തെറ്റില്ലതാനും. കാരണം രണ്ടിന്റേയും ധര്‍മ്മം ഒന്നാണെങ്കിലും നിര്‍വ്വഹിക്കുന്ന ധര്‍മ്മം രണ്ടു വഴിക്കാണെങ്കിലും രണ്ടിനും അതിന്റേതായ വഴികളും രീതികളും ഉണ്ടെന്നാണ് പര്‍മാര്‍ത്ഥം. പ്രിന്റ്മീഡിയയില്‍ എഡിറ്റര്‍ എന്നുള്ള കാര്യം മുതല്‍ പണം (പേയ്മെന്റ്) വരെ വിഷയമായി വരുന്നുണ്ടെങ്കിലും ബ്ലോഗില്‍ ഉള്ളത് തികച്ചും വ്യക്തിപരമായ സന്തോഷവും, സാമൂഹ്യവുമായ ഉത്തരവാദിത്വവുമാണ്.
ജീവിതത്തില്‍ എന്തെങ്കിലും എഴുതണമെന്നും എഴുത്തുകാരനാവണമെന്നും കരുതിയവര്‍ക്ക് നല്ലൊരു മാര്‍ഗ്ഗമായിരുന്നു ബ്ലോഗ്. അതിലൂടെ പലര്‍ക്കും സൃഷ്ടികര്‍മ്മം നടത്താനും കുറച്ചുപേരോട് സംവദിക്കാനും സാധിച്ചു. പലരുടേയും എഴുത്തിന്റെ നിലവാരം മെച്ചപ്പെട്ടു. വിമര്‍ശനങ്ങളോട് സഹിഷ്ണുതയോടെ ഇടപെട്ട് എഴുത്തിന്റെ മികച്ച മേഖലകളിലേക്ക് കടക്കാന്‍ സാധിച്ചു. അവന്റെ/അവളുടെ കൃതികള്‍ പതിയെ പ്രിന്റ് മീഡിയകളില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ടു. അഥവാ ബ്ലോഗെഴുത്ത് നല്‍കിയ ധൈര്യം പ്രിന്റ് മീഡിയയെ സമീപിക്കാനോ സമകാലീന എഴുത്തുകാരോടൊപ്പം നില്‍ക്കാനൊ അവനു/അവള്‍ക്കു സാധിച്ചു.
ഇത്രയൊക്കെ പറഞ്ഞു വന്നത്, മാതൃഭൂമി ‘ബ്ലോഗന’ എന്ന പേരില്‍ കുറച്ചു വര്‍ഷങ്ങളായി പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന കോളത്തില്‍ മലയാളം ബ്ലോഗിലെ ചില ബ്ലോഗ് പോസ്റ്റുകള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ തയ്യാറായി എന്നുള്ളതാണ്. ബ്ലോഗില്‍ നിന്ന് അവര്‍ (മാതൃഭൂമി) വായിച്ച് തെരെഞ്ഞെടൂക്കുന്ന കൃതി ബ്ലോഗറുടെ അനുവാദത്തൊടെ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നു. (അതിലെ മാതൃഭൂമിയുടെ താല്‍പ്പര്യങ്ങളോ-അങ്ങിനെ ഒന്നുണ്ടെങ്കില്‍- ഒന്നുമല്ല ഇവിടെ പ്രതിപാ‍ദിക്കുന്നത്) തീര്‍ച്ചയായും ഇത് ഒരു മലയാളം ബ്ലോഗറെ സംബന്ധിച്ച് തികച്ചും മാനസിക ആഹ്ലാദമുണ്ടാക്കുന്ന ഒരു കാര്യമാണ്. കാരണം ഇന്റര്‍നെറ്റ് ഉപഭോക്താക്കള്‍മാത്രം വായിക്കുന്ന (അതില്‍ തന്നെ കുറച്ചു പേര്‍) തന്റെ സൃഷ്ടി മലയാളത്തില്‍ പ്രചാരത്തിലുള്ള ഒരു ആഴ്ചപ്പതിപ്പില്‍ വരുന്നത് ബ്ലോഗറെ സംബന്ധിച്ച് ആഹ്ലാദകരവും ബ്ലോഗിന് മറ്റിടങ്ങളില്‍ പ്രചാരവും ആഴ്ചപ്പതിപ്പ് വായനക്കാര്‍ക്ക് ബ്ലോഗിനെ പരിചയപ്പെടലും കൂടിയാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ തന്റെ ഏതെങ്കിലും ഒരു പോസ്റ്റ് മാതൃഭൂമി ബ്ലോഗനയില്‍ വന്നാല്‍ അത് തന്റെ ബ്ലോഗ് പോസ്റ്റില്‍ പബ്ലിഷ് ചെയ്ത് ബ്ലോഗ് സുഹൃത്തുക്കളെ അറിയിക്കുന്നത് ഒരു സൌഹൃദനടപടിയായി ബ്ലോഗറും കരുതുന്നു.
അവിടെയാണ് വിഷയം. അതൊരു പൊങ്ങച്ചമാകുമെന്ന് പലര്‍ക്കും തോന്നാം. പക്ഷെ, സത്യമെന്താണ്? തന്റെ ആത്മസംതൃപ്തിക്കുവേണ്ടി തന്റെ സമയവും ഊര്‍ജ്ജവും ചിലവിട്ട് ഗൂഗിള്‍ തരുന്ന ഇ-പേജില്‍ തന്റെ മാനസികവ്യാപാരങ്ങള്‍ കുറിക്കുന്നത് തികച്ചും തന്റേതുകൂടിയായ സംതൃപ്തിക്കും തന്റെ എഴുത്തുനോടുള്ള താല്‍പ്പര്യവും കൊണ്ടുമാണ്. അതിനു മറ്റുള്ളവര്‍ (വായനക്കാര്‍) നല്‍കുന്ന പ്രോത്സാഹനമാണ് അതിലെ കമന്റുകള്‍. അതില്‍ അഭിനന്ദനവും വിമര്‍ശനവുമുണ്ടാകാം. ബ്ലോഗില്‍ പതിയെ രൂപമെടുക്കുന്ന സൌഹൃദബന്ധങ്ങള്‍ ഒരു കുടുംബമെന്നപോലെ ബ്ലോഗറെയും വായനക്കാരനേയും മാനസികമായി അടുപ്പിക്കുന്നു. ആ ഒരു മാനസിക ബന്ധത്തില്‍ നിന്നാണ് , ആ സൌഹൃദത്തില്‍ നിന്നാണ് ബ്ലോഗര്‍ തന്റെ സന്തോഷ വര്‍ത്തമാനങ്ങള്‍ വായനക്കാരെ അറിയിക്കുന്നത്. അത് വിവാഹമോ മരണമോ കുഞ്ഞിന്റെ ജനനമോ അവാര്‍ഡോ എന്തുമാകാം, എത്രപ്രാവശ്യം വേണമെങ്കിലുമാകാം. തീര്‍ച്ചയായും അത് വായനക്കാരനും ബ്ലോഗറും തമ്മിലുള്ള സൌഹൃദത്തിന്റെ പേരിലാണ് അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു മാനസികമായ അടുപ്പത്തിന്റെ പേരിലാണ്. അതില്‍ താല്‍പ്പര്യമില്ലാത്തവര്‍ക്ക് അത് കണ്ടില്ല എന്നു വെക്കാം. ബ്ലോഗ് ആവശ്യം പോലെ ക്ലോസ് ചെയ്യാനും തുറക്കാനും വേണ്ടിയാണല്ലോ അതില്‍ ഓപ്ഷനുകള്‍ വെച്ചിരിക്കുന്നത്. പക്ഷെ ഇതൊരു പൊങ്ങച്ചമാണെന്ന മട്ടില്‍ അതിനെ ആക്ഷേപിക്കുന്നത് എന്തിനാണ് ? അതും തലയില്‍ മുണ്ടിട്ട് വന്നിട്ട്? അതിന്റെ മനശാസ്ത്രം മനസ്സിലാവുന്നില്ല
കഴിഞ്ഞ ദിവസം നാലാമതും മാതൃഭൂമി ബ്ലോഗനയില്‍ തന്റെ പോസ്റ്റ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച സന്തോഷത്തിനു പോങ്ങുമ്മൂടന്‍ പബ്ലിഷ് ചെയ്ത പുതിയ പോസ്റ്റില്‍ തലയില്‍ മുണ്ടിട്ട് അനോനിയായി വന്ന് ബ്ലോഗറായ പോങ്ങുമ്മൂടനെ പരിഹസിക്കുകയും കളിയാക്കുകയും ചെയ്തു. മറ്റു ബ്ലോഗ് സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്ക് പോങ്ങുമ്മൂടന്റെ പ്രവൃത്തിയില്‍ ബോറഡിക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ ആ ബ്ലോഗ് ഓപ്പന്‍ ചെയ്യാതിരുന്നാല്‍ പോരെ? അധിക്ഷേപിക്കുന്നതെന്തിന്? ബ്ലോഗില്‍ നടക്കുന്ന തെറിവിളികളും, ഗ്രൂപ്പ് യോഗങ്ങളും മറ്റു മലീന പ്രവൃത്തികളും കാണാതെ , അതിലൊന്നും പരിഹാരങ്ങള്‍ നിര്‍ദ്ദേശിക്കാതെ , സാമൂഹ്യ-രാഷ്ട്രീയ പ്രശ്നങ്ങളിലൊന്നും ഇടപെടാതെ; ഒരു ബ്ലോഗറുടെ മാനസിക സന്തോഷം പങ്കുവെക്കുന്ന സൌഹൃദപരമായ കുറിപ്പില്‍ വന്ന് ‘ഉറപൊട്ടിച്ചാടിയവന്റെ’ സംസ്ക്കാരം കാണിക്കുന്നതെന്തിന്?
മലയാളം ബ്ലോഗുകളില്‍ മാത്രമാണ് ഈ രോഗം കാണുന്നതെന്നാണ് ഏറെ രസകരം. ശരീരത്തിനും മനസ്സിനും മാറാരോഗം ബാധിച്ച ചിലരുടെ പ്രകടനങ്ങള്‍ക്ക് , വിപ്ലവകരമായ ഭാവി മാദ്ധ്യമം എന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ബ്ലോഗ് വേദിയാകുമ്പോള്‍ വേദനിക്കുന്നുവെന്ന് പറയാതെ വയ്യ.
Subscribe to:
Posts (Atom)
